1 Maja

 Święto Pracy, popularnie zwany 1 Maja – międzynarodowe święto klasy robotniczej, obchodzone od 1890 corocznie 1 maja. W Polsce Święto Pracy jest świętem państwowym od 1950. 

Święto wprowadziła w 1889 II Międzynarodówka dla upamiętnienia wydarzeń z pierwszych dni maja 1886 w Chicago, w Stanach Zjednoczonych podczas strajku będącego częścią ogólnokrajowej kampanii na rzecz wprowadzenia 8-godzinnego dnia pracy 

Międzynarodowe Święto Pracy, obchodzone 1 maja, stanowi ważną datę w kalendarzu społecznym i historycznym. Ustanowione przez Drugą Międzynarodówkę w 1891 roku, ma ono swoje korzenie w strajku chicagowskich robotników z 1886 roku. W okresie międzywojennym organizację pochodów i manifestacji 1 Maja głównie przejmowała Polska Partia Socjalistyczna oraz Bund.

Jednakże, po II wojnie światowej, władze komunistyczne zawłaszczyły obchody tego święta, czyniąc je jednym z najważniejszych w kalendarzu publicznym. Od roku 1950, 1 Maja stało się dniem wolnym od pracy, a jego znaczenie dla władzy komunistycznej było szczególnie istotne. Miało ono pełnić rolę przeciwwagi dla obchodzonego wcześniej „3 Maja”, które to święto państwowe zostało wówczas zakazane.

1 Maja stało się więc instrumentem propagandy komunistycznej, podkreślającym znaczenie pracy i solidarności społecznej zgodnie z ideologią władzy.

Fot. NAC, obchody w Katowicach - 1 maja 1975 r.:

Górnicy w strojach galowych podczas pochodu pierwszomajowego. Widoczna trakcja tramwajowa i hasło propagandowe.

Kobiety z kwiatami w pochodzie. W tle salon wydawniczy "Ruch".

Bitwa pod Racławicami.

4 kwietnia 1794 roku, w okolicach małej wsi Racławice rozegrała się jedna z najbardziej znanych bitew w historii Polski. Bitwa pod Racławicami, będąca częścią większego zrywu znanego jako insurekcja kościuszkowska, stanowiła nie tylko militarny sukces, ale również symbol narodowej odwagi i determinacji.

Siły polskie pod dowództwem Tadeusza Kościuszki liczyły około 6 tysięcy ludzi, w tym około 2,2 tysiąca piechoty, 2 tysiące jazdy i około 2 tysiące kosynierów – ochotników uzbrojonych w kosy zamontowane na długich drzewcach. Naprzeciwko stanęła dywizja wojsk rosyjskich pod wodzą generała Aleksandra Tormasowa, licząca około 2,8 tysiąca żołnierzy. Bitwa rozpoczęła się od ostrzału artyleryjskiego ze strony rosyjskiej, a następnie doszło do starcia kawalerii, w którym polska jazda pod dowództwem Jana Ludwika Mangeta została początkowo rozbita.

Kluczowym momentem bitwy było natarcie piechoty i kosynierów, które przełamało szyki rosyjskie. Decydujące znaczenie miała odważna szarża kosynierów, którzy wdarli się na rosyjskie pozycje i zdobyli baterie artyleryjskie. Sukces ten zmusił Tormasowa do wycofania się. Bitwa, mimo że krwawa – straty rosyjskie wyniosły około tysiąca rannych i zabitych, a polskie około 500 ludzi – zakończyła się polskim zwycięstwem.

Zwycięstwo pod Racławicami miało ogromne znaczenie moralne i propagandowe, stanowiąc ważny impuls dla dalszej walki w ramach insurekcji kościuszkowskiej. Było to pierwsze większe starcie zbrojne tej insurekcji i pokazało, że pomimo przewagi technicznej przeciwnika, determinacja i odwaga mogą przynieść sukces. Bitwa ta stała się symbolem narodowej walki o wolność, a postać Tadeusza Kościuszki – naczelnika powstania – urosła do rangi bohatera narodowego.

Warto podkreślić, że insurekcja kościuszkowska, mimo ostatecznej klęski, przeszła do historii jako jeden z najważniejszych zrywów niepodległościowych Polaków, a bitwa pod Racławicami jako jej najjaśniejszy rozdział. Zwycięstwo to, choć nie przesądziło o losach powstania, na zawsze zapisało się w pamięci narodowej jako dowód niezłomności i gotowości Polaków do walki o wolność kraju. Źródło: Historia na wyciągnięcie ręki. https://www.facebook.com/profile.php?id=100090877369058